Пакуль мы спалі, з захаду зямлі
Раптоўна хмарай здарылася восень.
Пайшлі дажджы, і вымаклыя восы
Чаргою з падаконніка цяклі.
Мы выйшлі ў Гефсіманію. Ля ног
Цень выдыгаў, як выкрыты пракуда.
Ужо зусім нагадваў васілёк
Да сінявы задушаны Iуда.
Каменне падпільноўвала з травы,
I старцы гаманілі ўздоўж дарогі
Аб тым, што не знасіць нам галавы
За наш запал. I месяцам двухрогім
Цвіла карова ў ранішняй імжы,
I стрымгалоў шалеў па вертыкалі
Вар’яцкі свет, узводзячы крыжы
Ўсяму таму, што створана вякамі.
Сачыўся купал Спаса на Крыві,
Бы з неба перакуленая чарка.
Хрусцеў пясок. Бяздомная аўчарка
Рот шчэрыла ў прадбачанні любві.