Цнатлівасць – жаданне душы,
Светлы воблік любові.
Я прашу, дай мне не грашыць.
Я шукаю Цябе у Святым Слове.
Ціхая радасць сумлення
І жарсць маіх грахоў.
Я прагну духоўнага сталення.
Я жадаю бачыць крыж свой ізноў.
Ціхі водгук малітвы і пошук святла.
Дыханне вобліку сусвету.
Ты маім крыжам жыла.
О святасць Новага Запавету.
Бацька і Маці – мой пачатак.
Мае кветкі любові і веры.
Гэта зерня пачатак.

Сэрца адкрытае людзям…
Рука, што вядзе ў нябёсы.
Сонца і радасць будзе.
Твой позірк, Хрысце, узнёслы.

Светлае сэрца пытае
Задумаў маіх душою.
Ці будзе з грахом растанне?
Малітва святою Імшою.

Радасць, і боль,і жаданне
У вечнасці быць з Табою.
Д’яблу не падданне,
Малітва становіцца боем.

Светлае шчасце пачуцця.
Каханне, Хрысце, Тваё.
Аддацца душою пакуце.
Каханне жывое маё…

* * *
Маей маці

Водар клёну і фіялкі,
Тонкай шыі мяккі згіб –
У дні сягодняшнім ад малку
Быццам вобраз твой адліт.

Твае рукі пахнуць светам,
Вочы срэбнаю расой.
Ты зімой як краска лета,
Песня шчасця нада мной.

Я ж ніколі не паклічу:
Мама! Мама!.. я не лед,
Толькі яркай, стромкай знічкай
Не зламіць мне часу гнёт.

Мама, мама дарагая!..
Клён, фіялка, тонкі згіб…
Я жыцця твойго не знаю,

На жоўтых восеньскіх лістах,
Апалых з клёнаў і таполяў,
Што золка на вятру дрыжаць,
Ты напісала мне аповесць.

Былі мне словы ўсе напеты
У паланэзе развітання
Адцвілага рамонкам лета
Мелодыяй твайго кахання.

Патухла свечка ў цішыні,
На небе высыпалі зоркі,
Каб срэбным бляскам з вышыні
На нас кідаць свой позірк золкі.

Агонь апошні раптам згас,
Асела цемра ў росным полі.
Куды вядзеш у позні час,
Мая нялёгкая ты доля?

Гарачы воск даўно застыў,
I не казыча пах у носе,
I летні дзень сваё адбыў,
А на дварэ чакае восень.

Не вернеш даўнія гады,
Усё ў жыцці заканамерна.
Не здарыцца у нас бяды –

На світанку лепшым часам
Складу песню, хай ліецца,
І грамадскасці ды масам
У сэрцы песня аддаецца.

Хай пяюць яе прасторы,
І дубровы, і чаборы,
Будзе добрая заўсёды
Не бяда – мінайце годы.

У песні будзе пра радзіму,
І пра родны бацькаў дом,
Бо ўспамін яго адзіны
Ў горле зранку камяком.

Словы лепшыя матулі
Ў песні буду гаварыць,
Перш за ўсё – за дом утульны
Мне ўдзячным трэба быць.

Лепшыя пачуцці
Засталіся ў сэрцы
Ад тваіх чароўных
Песняў, слоў-суквеццяў.

Часта адчуваю
Сумную выяву,
Не забыць ніколі
Любых, светлых мараў.

А на сэрцы ззяюць
Ад кахання раны,
Што вясновай песняй
Былі мной спатканы.

Адкажу падзякай
За любоў мінулых,
Не крануўшых думак
Першых, любых...

У тых, каму неабыякава,
смутак ад "Брэста" да "Кракава",
ад "Тараса" і "Літвіна"...
Хавае чарговага сына краіна,
Хавае найлепшых сваіх мужчын.
Але не дарэмны ваярскі ваш чын,
і на палях бітваў узыдзе зноў рунь.
Слава Героям! Жыве Беларусь!

Маці ўсіх бомбаў абняла дзяцей:
– Я не аддам вас ніколі
ў рукі нянавісцю хворых людзей!
Годзе ўжо жаху ды болю!
Зноўку пад крылы падвесіць не дам!
Ціха ляжыце ў куточку.
Бо людзі раскідваюць вас тут і там,
б'юць па дамах і садочках.
Надпіс "ЗДЕСЬ ЛЮДИ!!!" не спыніць людзей –
Такія яны душагубы.
Няма ў гэтым свеце пачвары люцей,
якой жыцця радасць не люба.

Тое, што любім, квітнее без нас —
за шэрым калючым плотам.
Ні слова, ні позірку ў адказ,
а нудная адзінота.

Тое, што любім, жыве між радкоў,
якія ніхто не ўзгадае.
Кволы прамень кожнай раніцай зноў
пабачыцца заглядае.

Тое, што любім, не ведае меж,
час нам не вораг, не мера.
Сеў і маўчыш, нікуды не ідзеш —
абняла за шыю хімера.

Тое, што любім, вяртаецца ўсё ж,

"Помнік ля дарогі"
Даўно мінуў той час жахлівы
Калі грымела тут вайна
І адпраўляла ў магілы
Людзей загубленых штодня
Нам толькі памяць застаецца
І помнік сціплы ля дарогі
Тут душы тых,хто не вярнецца
Свае аставіўшы парогі
Пад ім ніхто не пахаваны
Няма журботных дамавін
І зорка,як на сэрцы рана
Крывавіць сокам журавін
Пайшлі на захад назаўседы

Ружовыя вусны, бурштынавы локан.
Словы ня кажуць, што вочы.
Што было ўчора за шыбамі вокнаў —
адбудзецца зноў аднойчы.

Ад даху да даху, няўхільна звязаныя,
зоркі ў небе ажылі.
Пахнуць табою бэзы духмяныя,
пытаюцца: Праўда ці выклік?

Яна набліжаецца і дакранаецца,
шчаку да пляча нахіліла.
Не просіць дазволу, не ўсміхаецца —
а прымушае сілай.

https://t.me/idyllic4

ВЕРШЫ ДЛЯ МАЛЕНЬКІХ
-------------------------

Знесла курачка яечка
Кажа-забірайце!
А за гэта калі ласка
Зярнятка давайце

Я ў мамы дапамога
Памагаю вельмі многа
Малако куплю ў краме
Прынясу яго я маме
У пакоі прыбяру
Кашку лялечцы звару
Мама кажа-малайчынка
Працавітая дзяўчынка!

Вось камарык дык камарык

"Новагодняе свята"
--------------------
Снег бялюткі на палях
Снег на дрэвах і дамах
Гурбы снегу,цішыня
І ніводнага агня

Па сцяжынцы крочыць дзед
За плячыма нейкі мех
У руках кіек трымае
Дзед Мароз да нас спяшае

Сення будзе у нас свята
Кажа мама,кажа тата
Падарункі,карагод
Дзед Мароз і Новы год!

"Есць у нашых душах успаміны"
----------------------------
Есць у нашых душах успаміны
Пра куток маленькі на зямлі
І плывуць,плывуць да той радзімы
Нашы думкі быццам караблі...

Пастарэўшы дом стаіць каля дарогі
Пад страхою ластаўкі гняздо
Тут яны бацькоўскія парогі
І маленства на мяне глядзіць у акно

Залаціцца колас на палетках

І ўпэўнены мы штодня
Што ліхтарык кахання не гасне
Што дабро і пяшчота твая
Удвая ў гэтым міры сучасным
Што ў чыстай і светлай душы
Нараджаюцца гукі шчасця
І ніколі ўжо чалавек
Не напоўніць душу сваю жахам.
І ўпэўнены мы штодня
Што сусвет дапаможа свету
І ніколі ўжо вайну
Мы не ўпішам ў летапісь гэту

Як сведчыць летапіс жыцця
І пачуццёў маіх палітра
Што забірае з небыцця
Той сэнс, які паўстаў не хітра.
Дыктуе ён сваю чаргу
Свой мір, кірункі для дарогі
Зьмяняць, яго я не магу
Той шлях мой, ізвіты і доўгі.
Як сведчыць летапіс жыцця
Як у шахматах крутыя ходы
Мы ў сусвету- немаўля
І маем толькі свае коды .
І карыстаемся сваіх
Жыцця чуллівых струн акорды
Зачараваны гукам іх

Малюем мы сваё жыццё
Выводзім фарбы лёсу, часу.
Маленькім крокам і бягом
Пускаемся ў віхры плясу.
Вясёлкай піша нам жыццё
Хвіліны і часы дарогі
І гоніць вецер у забыццё
След нашай стомленай пірогі
Танцуем танга свайго лёсу
Не ведаем наступных па
І просім Бога і выносім
І просім часу ў жыцця...

Люблю вясну за пах і колер
За першы малахітавы лісток
За ўсё, што не забуду я ніколі
І за бярозавы пьянлівы сок
Дзе промень сонечны пяшчотай абдымае
А дождж бурштынам рассыпае бусы
І сам не ведае, што прыгажосць такая
Узносіць нашы мары ў нябёсы
І нешта таямнічае збываецца
І верыць хочацца ў мір у свеце
Дзе справы добрыя яднаюцца
Разносіць вецер іх суквецці.
І дзесьці ўздымаецца падснежнік

Вось і восень... Пажухлае лісце
Брыльянцістыя кроплі дажджу
Мы , здаецца, не знойдзем выйсце
Каб вярнуць маладосці вясну
Я ўпэўнена, любы, дарога
Яшчэ доўгая ў нашым жыцці
Мы ўдзячым сусвет і Бога!
Вельмі важна яшчэ прайсці...
Божа! Ласка твая суцешыць
Час наш разам.Даруй за ўсё.
А мы будзем любіць і верыць
І цаніць гэта наша жыццё
Вось і восень... Яна і ў сэрцы..
Усміхаемся тварам дзяцей

Я акалічнасць апускаю
І веру ў дабрату людзей
Безлітаснаць забараняю
Сумленне слаўлю і надзею
Не зразумею я ніколі
Чаму патрэбна забіваць...
Падпарадкоўваць сваёй волі
Чачотку смерці выбіваць ..
Не зразумею... Выбачайце.
Мой генетычны код такі.
І чалавечнасць услаўляйце
Закон сусвету ёсць такі!
Садзіце кветкі ў сваім садзе
Шануйце гэты шар зямны
Шануйце мір.У душы, ў хаце

Зразумею жыццё. Зразумею
Забяруць мяне дні ў завею
Усміхнецца мне верасень хутка
І пакліча памяць ціхутка
Памаўчым разам з ёй у абдымку
Мабыць выправім нават памылку
І раскажам, што вельмі сумуем
І што нешта яшчэ пабудуем
Забярэм мы бяду былую
І вачэй родных погляд цалуем...

Лістапад нам гаворыць, чакайце,
Заварыце гарбату з шыпшыны
І сяброў дарагіх сустракайце
І шануйце гаворак хвіліны
І за шыбай хай дождж і вецер
У каўнерык хаваюцца людзі
Захаваць мір ў душы, паверце,
І сусвет нам ўдзячыць будзе

А сусвет стагнаў і міру
На зямлі прасіў
Чалавека творцу
Дзеля ўсіх сіл!
Традыцыйна часу,
Даў сусвет усім нам
Выправіць сам насам
Усім памылкі даў.
Сколькі яшчэ знішчыць
Хат і лёсаў усіх ?
І хвілін апошніх,
сколькі яшчэ быць?
А сусвет дасць шанец...
А Сусвет, як Бог..
Як дзіця, як агнец
Нам ён дапамог...
Толькі плачуць дзесьці
Дзеці , маці і ...
Божа, дай на свеце
Міру!!!!! Без вайны....