Верш «Залатая, асенняя раница» быў напісаны Уладзімірам Дубоўка у 1922 годзе. Твор-гэта апісанне асенняга пейзажу, зробленае з цеплынёй, унутраным трапятаннем. Аўтар захапляецца восеньскай прыродай і падчас чытання ясна, што аўтару вельмі блізкі вобраз залатой восені. І можна заўважыць, што верш прасякнут тонкім пачуццём, але пры гэтым і яркімі фарбамі восені. Стракаты восеньскі пейзаж восеньскай раніцы выражаны яркімі эпітэтамі: дзень залаты, збяднелымі пожнями, залатыя лісты, залатая раница, будзе ў душы лірычнага героя яго ўспаміны і навявае тугу. Восеньская пара замірання прыроды навявае ў душу светлую сум, кранальную памяць, роздум аб жыцці. Верш прымушае перажыць нам вялікі спектр эмоцый: ад радасці і замілавання прыродай, да смутку, тугі, суперажывання герою. Асабліва гэта можна назіраць, калі аўтар ад апісання прыгажосці прыроды пераходзіць да цяжкага развітання, і мы толькі можам здагадвацца, з кім развітваецца наш герой. Можа са сваёй каханай, а можа і з кімсьці іншым.
" Развітальная хвіля найгоршая,
яна можа і сэрца спаліць.
Не бядуй, не гаруй - пад цяжарамі
мне не йсці, шчасця ў іх не шукаць,
з-за балота мігціць, за выгарамі
прамяніцца пярэстая гаць.
Не гаруй! Ты дарэмна заплакала:
я прыйду, я вярнуся ізноў.
Лёс для ўсіх не бывае аднакавы,
як для тых засмучоных лістоў. "
Аднак, нягледзячы на такую, здавалася б, асуджаную канцоўку, аўтар разводзіць яе радкамі
"Залатая, асенняя раніца!
З хараством, з пекнатою - бывай!
Ужо сонца за пушчу хаваецца,
кармазынам гарыць небакрай... ",
і ў цэлым, у творы пераважаюць светлыя фарбы. І пасля прачытання адчуваецца цяпло і пачуццё пяшчоты.
"Гэты свет"... Радуюся: беларуская паэзія, як першы снег - чыстая, першародная, неспазнаная... Калі-небудзь свет зробіць адкрыццё.
Папала на сайт выпадкова, а колькі асалоды ад паэзіі. Ёсць такія шэдэўрыкі...
ДЗЯКУЙ
А Википедия пишет, что "в 1980 году поэт Пётр Осадчук перевёл песню на украинский язык, тогда же поэтом Ростиславом Завистовичем она была переведена и на белорусский язык". Кому верить?
"Зорку з неба табе працягну / адпушчу" - гэта хіба рыфма? "Мая радасць ты мой чалавек /
Я ў цябе закахаўся навек". - Знакі прыпынку дзе??? За рыфмы "навек\чалавек" трэба біць па руках лінейкая.
"А каханне маё як рака / Сілу чэрпае вод здаляка". - мэтафара ўбогая, па-беларуску трэба "здалёк".
"Пранясу сквозь снягі і мяцель" - па-беларуску "скрозь".
Хто тут адзнакі ставіць пяцізоркавыя такому, я не разумею.
Паважаны спадар Васыль Брытва! Вы, як носьбіт дыалектычнай часткі бел. мовы, маеце поўнае права пісаць на ёй. Гэтакае ж права на існаваньне мае гэта дыал. частка.
Ды чытачам вельмі цяжка і марудна спасьцігці сэнс Вашых твораў, гэтак жа і мне. Вельмі-вельмі ж мала сярод іх, а мабыць і нуль, знаўцаў ,,Ятвяжскай валода,,.
На мой погляд, як чытача, стан гэтага выправіў бы паралельны пераклад на расейскую ці бел. мовы.
Але, як бы ні было, калі ж Вы пішыце на гэтай мове - значыць яна дагэтуль існуе ў глыбінях Палесься. Пішыце.
Добра распавядаў Алесь! Чалавек нясьведчы пасьля знаёмства з гэтым вершам зразумее пратэстную храналёгію на Беларусі і яе вытокі. Але вось сыдзе бацька іяго пасаду зойме Тіханоўская, якая ні ,,бэ,, ні ,,мя,, Але не гэта палохае. А тое палохае хто за ёй і яе хаўрусам стаіць. А гэтым памагатым, мякка кажучы, на Беларусь і яе народ начхаць. Гэта ж воўкі!
З павагай Карцялёў М.
Я закончил школу в городе Барановичи с золотой медалью в 1963 году. Там живут мои родственники. Сейчас я профессор Лондонского университета. Этот прекрасный стих мы учили наизусть. Кроме этого, один из учителей, когда ставил за провинность ученика ставил в угол (по-белорусски - кут), было такое наказание, при этом читал с сарказмом первые строчки стиха. Это было 65 лет назад, а как будто вчера!
Какое хорошее стихотворение и какая хорошая получилась песня! Она должна стать гимном Беларуси. Хоть я и плохо знаю белорусский язык ( я родилась и училась в России),сделала распечатку и хочу выучить наизусть.
Ты зусім дурань, альбо прыкідваешся? Гэта Купала напісау́ 100 гадоу́ таму, калі слова гей (эй) не мела аніякай негатыу́най акраскі. Сэнс верша у іншым. Не ведаю, якім трэба быць дурням, Каб гэта не зразумець:)
Лілія Журавінка, Вы цудоўная паэтэса, але больш увагі мове. "мсціць", "дзяржалі" "тожа" - русізмы.Ды і наогул удумлівей трэба адносіцца да словаформаў.
Это уникальное стихотворение! Запомнил его со школы. Его просто прочитали и все. Больше времени уделяли другим авторам. Но это произведение искусства отражает суть нашей жизни. Спасибо автору!
Величайшее наслаждение читать данный шедевр поэтического искусства, попутно попивая тройной одеколон с кубинской сигарой. Мой поклон автору, Америка в шоке. Мои аристократические корни ликуют при созерцании такого невероятно глубокого стихотворения
З актыўных дзеячоў КПЗБ пасля 17.02.1939 года толькі трое засталіся пры ўладзе - Сяргей Прытыцкі, Валянцін Таўлай, Піліп Пястрак, апошніх, як польскіх шпегаў, адправіліда на споведзь да Бога.
Я сёння пачуў тут палячку ш. Па-руску оно паніМахт. А еслі я заркы яцьвягам прыкінусь, дык шо тахда? Бо БОЛЬ па-ліцьвіньську - род хлопца ль. Ды в рускіх - кацап - гэт Ліцьва вш.
Чамусьцi, Lazzaro, вы прагна жадаяце перахрысцiць мяне ў нейкую аптымiстычную веру. Я са шмат якiмi вашымi заўвагамi згодны, але толькi не з той, што "Вечна юную птушку-душу
Ўскіну ў неба — ў крыніцу жыцця". Гэтага анiколi не будзе. Здыхаць мы ўсе будзьма ў гноi, крывi, ванiтах, непазбыўным жаху i самоце.
Вельмі прыгожы, жгучы і цікавы верш. Як прыемна ведаць, што ў нашай краіне жыў такі таленавіты чалавек. Гэта той, кім мы павінны ганарыцца... Дзякуй табе Іван за такія творы!
Верш Рыгора Барадулiна заклiкае нас не забываць пра сваю радзiму,таму што там мы нарадзiлiся,там нашыя бацькi i успамiны,сапрауды калi мы вяртаемся да дому мы адчуваем сябе вельмi хораша
Гэты верш нагадвае мне песню, у якой выяўлена разнастайная гама пачуццяў: і ўспаміны абдаўнім, беззваротным юнацтве, і першае каханне, што апаліла душу героя і боль,i страты.Верш вельмi прыгожы.
Доброе утро. Давно хотела найти это стихотворение. Помню его из школы, хотя мне уже 30 лет. Великолепное оно, наполненное смыслом... Каждый раз читаю и хочется плакать.