Дивно ў Пимена Панченки рукаются класичная и свежая рымы.
Пею — свою /и\ з матулею — прытульваю
Як и жытья дорога егоная, что пройшла посереди столетья.
Яна выратуе, Вольга! Абавязкова! Вельмі добра напісалі...) Лёгка, метка, пракнікнёна, вобразна і метафарычна...Поспехаў вам!
З павагай. Людміла Воранава.
Паважаны Lazzaro, толькi што ўведаў, што разам з Корчакам i ягонымi дзяцьмi загiнуў берасцейскi iўрыт-паэт Арон Любашыцкi. Так што, чым чорт не жартуе з Вашай гiпотэзай! Хаця ў маей пшэцкай пысе ад Адама анi кроплi, хутчэй за ўcё, габрэйскай крывi не прасочваецца.
А гэта ж наша гісторыя. Сапраўдная, без падману. I каб вашчылаўскім войскам такога ж поспеху, як гусітам - тыя вазы нагналі б постраху... Магчыма, нешта б і адбылося...
Не трэба пераводзіць гэта на расейскую.
Такі верш павінен гучаць па-беларуску. У гэтым ягоная моц і веліч. Дажыць бы да таго часу, калі беларуская мова будзе звінець на поўны голас, як мае быць, а не так, як зараз - употай, сярод манкуртаў, што не памятуюць ні сябе, ні сваёй існасці.
Жыве Беларусь, нягледзячы ні на што!