Мы раставалі пакрысе,
Нібы знікаюць рэчы ў доме.
I выцякалі думкі ўсе
Скрозь асцярожнае бяссонне.
Праз млявую знямогу цел,
Распластаваных пустатою,
За вокнамі цвыркун рыпеў,
Што ўсё дарэмнае, пустое...
Мы задыхаліся ад крыўд,
Гадзіннік стрэлкамі варочаў,
I разганяў брынклівы ліфт
Ліхтарны прыцемак паўночны.
А ў заваконні зноў і зноў
Цвыркун пад маскай невідзімкі
Iграў нам нешта пра любоў
I пра дарэмныя абдымкі.