Віктару Шніпу
Шныпару* неяк па праспекце —
Ідзе наперадзе кабета.
І нешта бачна з-пад спадніцы,
Дык я ўставіўся ў гэта:
Ды і не адарваці вочы,
Не саступіць у старану,
Пакуль я майткі дзявочы
Сваёй рукою не крану!
Але ж чаго дурнотай маяцца?
Уверх уздымаюцца вусы:
Здалося, пад спадніцай майткі,
А там — звычайныя трусы.
Пайду я лепей да мулаткі —
Казалі там усё задарма.
Шукаю пад спадніцай майткі,
Шныпару там — а іх няма!
Ёсць ганарэя, спірахеты,
Вянок хваробаў, і ў ім
Каб не прапасці, я аб гэтым
Вас папярэджваю праз “ЛіМ”.