Белы вандроўнік Зямлі
Алесю Пісьмянкову прысвячаецца
Ты любіў чысціню—позірк зыркіх сняжынак,
Цікавалі з сумётаў з-пад замшэлых платоў…
Ты любіў цішыню, надвячорак над жытам,
І мурожны той луг, дзе дзяцінства прайшло.
Ты любіў Беларусь, светлы ранак над лугам,
Неба чысты адбітак у празрыстай вадзе,
Услаўляў ваяра , свайго бацьку за плугам
І падкову на шчасце ты знайшоў у траве.
Ты жадаў чысціні і вандроўнікам белым,
Абуджаў ранкам росы, думаў вершы Паэт ,
Словам шчырым гаючым, ад душы адбалелым,
Як вадою свянцонай, акрапіў божы свет.
Аблачынкаю белай над аціхлай травою
Праплывеш ты над вёскай і над полем ржаным,
І захопішся роснай у палях чысцінёю,
Над бацькоўскаю студняй памянеш аб былым.
Мчыць гады гады ўдалячынь сярод часу дарога,
Бесядзь гушкае каню ў крышталёвым чаўне,
Чысціню твайго слова беларускае мовы
Чуюць краскі лясныя, белы хлеб на стале.
…Я гляджу на аблокі, будуць зоры над імі,
Любавацца начамі на бялюткі мой край,
Лістападам асеннім праляцяць Леаніды,
А рабінавай ноччу, я шапну: “Не знікай!”
***
…Пасля белай зімы прыляціць белы бусел
З думай вечнай пра край наш, дзе ён стаў на крыло,
І над Бесяддзю роднай ён пакружыць у скрусе,
Маладому паэту сваё скіне пяро.
© Copyrіght: Анна Якубовская
92