Ой, які прыгожы мой
Цюцік, што завецца Бой,
З чорнай спінкай, сівы ледзь
I калматы, як мядзведзь.
Поўсць ягоная, як шоўк,
Зубы шчэрыць ён, як воўк,
А кудлатка-галава
Сапраўды, нібы у льва.
Ды вы, дзетачкі, смялей!
Вельмі любіць Бой дзяцей.
У любы прыходзьце час,
Не пакрыўдзіць цюцік вас.
Белым хвосцікам махне,
Рукі ветліва лізне:
«Не пабруджу вас, не-не!
Лапкі белыя ў мяне!..
Мушу вам яшчэ сказаць,
Лапку умею падаваць!..»
Вось які разумны мой
Верны, шчыры цюцік Бой!