Брала фарбы да твайго партрэта З пацалункаў водару, сустрэч, Што цяплей за аксаміты лета, Што вастрэй за самы востры меч.
Толькі блякла фарбаў гэтых сіла, Як вачыма цалаваў мяне – Сонца з люстраной глыбі свяціла Анёлам недасяжным, як у сне.