Бліскучы мокры асфальт - чорны стомлены звер,
Наперад доўжыцца праз зеляніну гор,
Зграяй хмараў заліты праз навальнічную дзвер,
Разбіты промнямі маланак пад такату рэ мінор.
Грымоты голас, як горан кліча моц сцягоў,
Блішчыць, як іскра ў гамарні забытых багоў,
Грукат кропляў дужэе пад зададзены тэмп,
Ад адзіноты пакідае толькі змоклы брэнд.
Стук кропляў надае свой безумоўна тонкі рытм,
Такія віражы,імправізацыя ці могуць быць забытыя?
Дождж грае непаўторна ў сваёй цудоўнай гаме,
Створаная ад сэрца, загартаваная гадамі.
Змывае немач, як бруд з цяжкіх сноў,
.................рокатам б'е спакой,
Трымае цёплую кроплю, як далонь
............чыстай празрыстай рукой.
11 чэрвеня 2012