Драздовіч хадзіў па палях тваіх цёмных, Айчына,
І падалі зоры, і Папараць-кветка палала,
І Чорная Плачка, найлепшая ў сьвеце жанчына,
Над ім нахілялася, ціха яго цалавала.
Хадзіў Караткевіч па цёмных палях Беларусі.
І з кожнай крыніцы ўсплывала маленькая зьнічка,
І заяц сьмяяўся, былі туманы як абрусы,
І проста па іх каралеўскі скакаў паляўнічы.
Хадзіў Ермаловіч сьцяжынкамі цёмнымі краю.
І над курганамі ўставалі харугвы на золку,
І племя радзімічаў князь у ладзьдзі адпраўляўся
Да зыркіх Плеядаў, да самага сонцава вока.
Мы ходзім штодня па дарогах абранай краіны.
Мы ходзім, нібыта балотны агеньчык сьлізгае.
І падае ў нашы далоні ліст вузкі асіны,
І чорная поўня, як вока чужое, міргае.