Зоркі змяняюць мапу нябёсаў,
Як толькі злятаюць адтуль,
Кожная пойдзе сама, сваім лёсам,
Сказаўшы нябёсам: “Пакуль”.
Знічка адчуе пах пераменаў,
Роўна: і радасць і брыд,
Але, хто заўважыць на леташнім небе,
Зоркай пакінуты след?
Давайце не будзем як зоркі!!!
Трэба застацца як след,
Каб не згубіць мімаволі
Свой безупынны імпэт.