О, як усе загаварылі!
Як быццам клапан хто адкрыў...
А што канкрэтна мы зрабілі,
Каб гэты свет святлейшым быў?
У грудзі б'юць сябе без жалю,
«Перабудуемся!» – крычаць
Энтузіясты, што крычалі
Зусім нядаўна: «Не пушчаць!»
Яны, як флюгеры пад ветрам,
Старанна круцяцца й цяпер,
А мы глядзім і не дапетрым:
«Калі ж іх возьмуць за каўнер?»
А хто іх возьме?.. Мы ж прывыклі,
Каб за трыбунай хто стаяў
І, нос задраўшы, як той цыркуль,
Нас заклікаў і павучаў.
А можа, час настаў успомніць,
Што шлях жыццёвы недаўгі,
I ў задуменні сціснуць скроні:
«Навошта Бог нам даў мазгі?..»