Ці ўсе лугі пакошаны,
Ці ўсе сенажаці?
Пытаецца сын у маці –
Каторую браці?
(З народнага)
Колькі вёрстаў адмерыць з касою
За жыццё высакоснае змог!
Скласці б разам усё сена тое –
Пад нябёсы узвысіўся б стог!
Абярнулася млечнай рачулкай
Гэта сена з лясоў і лугоў.
А сягоння, як быццам травінку,
Падкасіла хвароба яго.
“Не усе йшчэ пакошаны травы,
Дзесь пасуцца вятрыскі на іх.
Што ж ты, смерць, аказалася спраўнай –
Ўжо з касой за плячамі спяшыш?!
Гэй, вы, з месяца рога, ідзіце,
Абшукайце ў акрузе бары
І на жэрдку для сена ссячыце
Тое дрэва, з якога мне – крыж”. –
Гаварыў ён у сне.
І прыснілась:
Смерць упала й зламала касу.
І жыццё з залатою касою
Ён убачыў – нявесту красу…