КАСЦЁР ДЛЯ ДВАІХ
Нас доля звяла і ад шчасця цвіла,
Як луг, на якім ты вяночкі пляла,
Я ж, быццам язычнік, распальваў касцёр.
Ён рукі ў малітве увысь распасцёр.
Як продкаў далёкіх, ён нас азарыў,
І нам аж да ранку, як друг, гаварыў
Прачулыя словы на мове сваёй.
І прашчурам бачны здалёку быў ён…
Купальскую ноч я забыць не змагу, –
Касцёр для дваіх у душы берагу.
Таксама й мяне той касцёр беражэ
Ад нечысці рознай, – і грэе й пячэ…
А ці зберагла яго, любая, ты?
Ці след яго, можа, даўно ўжо прастыў,
А, можа, ў табе і дагэтуль гарыць
Купальскі касцёр – сонца брат і зары?..