Колькі хочаш бяжы, колькі можаш да досвітку кроч –
На задворках Еўропы стаіць азіяцкая ноч.
Тут галінамі клён адзінокі махае бядзе.
Тут запознены лебедзь замёрз у стаўковай вадзе.
Тут счаўрэла лісцё, тут пароша ляжыць на траве.
Тут над горадам сонным чужынская мова плыве.
Толькі міг пачакай – і застыне рака ў берагах.
Толькі момант стрывай – і загразнеш па горла ў снягах.
А таму абярніся хутчэй, быццам гонкая рысь,
У паветраны віхар, што ўзносіцца ў гулкую высь,
I ляці ўдалячынь, і трымай цераз сілу стырно,
Бо ў нябёсах апошніх апошняе гасне акно,
Бо не маюць ратунку галіны ў сваёй галізне,
Толькі лебедзь азяблы, як шкельца, унізе блісне.
Шчыльна вушы заткні – пакажы, што не чуеш зусім
Тую мову з паўзучым, змяіным шыпеннем сваім.
Бо нарэшце паволі захраснеш у процьме пазык,
I скуе цябе вабнымі слінамі доўгі язык.
Толькі полымя прагнае хіжа глынае лісты,
I варушыцца мова ў цісках языка цемнаты.