Брала, збягаючы з імглы,
Анёльскі чын душа на выраст,
Распростваючы два крылы
Ў сабе, як скручаны папірус.
У муках прагнула яна
Струменя вечнага спакою,
Жадала моцнага сукна
I складак правільнага крою.
Хацела абмінуць сябе,
Сысці ад слоў і ад маралей…
Але, бядуючы ў журбе,
Душа ўрастала ў свет трывалей.
Бы ніткай дратвеннай, спакон
Фастрыгаваная пакутай,
Яна імкнулася ў прыгон,
Як у асветлены закутак.
Жыццё сплывала ў мір… Яно
Крыламі здзейсненага чына
Падрала мёртвае радно,
Загорнутае беспрычынна.