Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Маці

Сярэдняя: 4.3 (20 галасоў)

… I калі павялі Яго, як абавязваў закон,
Кожны волас Яго аб’яўляючы па-за законам,
Ты, за сон палічыўшы жахлівы, ганебны палон,
Да астачы чакала, мо ён зберажэцца палону.

У сярэдзіне радаснай, прагнай, што воўк, мітусні,
Між натоўпу, які вінаваціў праклёнам шчасліва,
Ты хацела сканаць, да гары скіраваўшы ступні,
Дзе драпежнае мора гуло ад людскога наплыву.

Зазіраючы ў бельмы і поўныя слінай раты,
Падзяляючы ў сэрцы пароўну любоў і пагарду
Двух аскепкаў эпохі, у сэрцы разрэзаным ты
Праз пакору адно не пасмела пакінуць спагаду.

Нават там на вяршыні, калі Яго кат крыжаваў,
А абветраны воін між рэбраў кап’ё Яму ўставіў,
Ты, схаваўшы ў грудзях апустошаных роспачны гвалт,
Разумела, што роднае – гэта цяпер супраць правіл.

Пад іржанне п’янчуг, што багата хапілі віна,
Скрозь натоўп разявак, што пацех зажадаў па-плебейску,
Ты маўкліва ішла, і расла адчужэння сцяна,
Бо ўзваліў Яго кроў на сябе твой народ іудзейскі.

I, калі вар’яваліся ўсе, бы на ловах звяр’ё,
То маленнем такім, што не снілі і высі Сіная,
Выкупляла ад чорнага космасу сэрца тваё
Ўсіх, хто роў «Разапні!», і твая міласэрнасць святая!