***
Мне няёмка было ад сумнеўнага суму
Ў занядбаным, пакінутым сонцам бары,
Бы чыюсьці глухую бяссонную думу,
Як жарон, укладалі ў руку махляры.
Пагражальна гулі карабельныя сосны,
I аблокі ляцелі па небе кулём.
З верхавіны крумкач звар’яцела і грозна
На жыццё варажыў атлусцелым валлём.
Ён драпежнымі ў сук учапіўся крукамі
I праз позірк мяне свідраваў скавышом,
Так што час абымшэлы, як млынавы камень,
На ўсю моц пад ваду разам з сэрцам пайшоў.
Ах, як скруха мая аба мне забалела,
Загадала ўцячы хоць куды наўздагад!
Толькі цьмяная іскра ў сярэдзіне тлела
I, як прывід, цягнула вярнуцца назад.