Шэрае неба ў вачах шарэе
Марва наўкола, нібы радзюжка,
Даўка па ходніках днее,
Горка як памяць курэее.
Неба гаўбцовае шэра-саспелае
У разорах крывавых пісягаў.
Бяконца як бог гібее-чмарнее,
У атачэнні бязмоўнасці гмахаў.
Шэрае сонца абмыленай зоркай
Па-за туманам сядае.
Памяццю края, ад шэрасці горкай,
Неба да долу як яблык спадае…