Ну што ж: усё ў жыццi лагiчна,
калi ўсё яно — з нягод...
п’е з лужыны анкалагiчнай
рабы анкалагiчны кот...
Жанкi, мужчыны пазiраюць
на сцежку: новую вядуць!
I хворымi вачмi пытаюць:
куды ж то гэту пакладуць?
Цi з iмi ў рад — пад нож няўмольны,
цi ў адзiночку ў старане.
Гарыць там вiнкель трохвугольны
на металiчнай дзверыне...
Там лечаць золатам няшчасных,
каб цень надзеi не астыў, —
i аддае iм паўсячасна
нябачны радый свой актыў...
О гора, гора залатое,
нашто ты людзям з танных хат!
Iм гэтак дорага ўсё тое,
што мелi дома — да палат.
I кожны быў сабе асэсар
i не трымцеў пад жахам слоў,
якiх не выкажа прафесар,
але запiша, будзь здароў...
А бэз пад вокнамi буяе,
i што, маёваму, яму,
што хтось чарговы праклiнае
анкалагiчную турму!