Пад раніцу — такі мароз,
Аж перазвоньваюцца грушы
Пра нечы век, пра нечы лёс,
Пра насцярожаныя душы.
I гэткі ўстойлівы, як свет,
Марозны звон праз час сцюдзёны
Ляціць удаль, ляціць услед —
I адлятаюць прэч вароны
Ад пабялелага каня,
Ад неўмарозлівага часу...
I ўсё нязначнае
да дня
Знаходзіць вечную акрасу.