Святло як віно па венах струменіць
І ты наўзбоч свету ці ён ля цябе?
Аднекуль з далечы крывава праменіць
Лядашчая памяць – і холад ў труне,
Табой змайстраванай, табой закапанай,
І з памяццю разам – навек каб усё!
Ды толькі душа, што ў святле ўскалыхана,
Смакуе паволі няспешна святло,
Што л’ецца, бруіцца, крынічыць, віруе,
Як памяці пульс з-пад глыбінаў зямлі.
А колькі… ну колькі пакутаў каштуе
Зрадзелыя шчаснасцю ночы і дні?
Святло як віно пракаветна пракляццем,
Як збіцень прыемна, і хмельна як час.
Па кожнай да мэты жыцця твайго страце
Вядзе да шчэ большых, як сонца, параз.