Усмешка па твары тваім прабегла,
А ўнутры сядзіць пацук.
Ён нулі там малюе крэйдай
І крыжыкі ставіць у кут.
А ты сядзішь і чакаешь цудаў,
Зусім забыўся як пазбавіцца смецця.
Няўжо ж гэта не вялікая жудасць
Дасягнуць вось так паўналецця?
Прусакоўшчына ў жыцці, сумненні на твары –
Няўжо гэта ўсё, чаго ты шукаеш?
Няўжо ты дазволіш усялякім пачварам
Паквапіцца на ўсе скарбы, што маеш?
Хутчэй адскрэбвай усіх слімакой
І вытраўляй тараканаў,
Каб не было ў жыцці пацукоў
І імі пакінутых расчаравянняў.