Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

спрадвеку

Сярэдняя: 3.7 (3 галасоў)

Старонка мая родная, спрадвечны мой куток,
Крынічка паўнаводная, сад квецені, хмызок.

Мяжа па полю ўецца, сцяжынка праз ільны,
Валошкі-васілёчкі бягуць насустрачкі.

Вось збочу я з прасёлка і прама напрасткі,
Па цьмяна сіней сцежцы ў чысты бок зары.

А ноч дыван паслала, расою заткала,
На дыяментных травах, як пацеркі лягла.

Ды золак адхінае свой вэлюм пакрысе,
Пяшчотна сон здымае, а знічкі скрыў у траве,

Румянец - чырвань неба кладзе на далягляд,
І ветразі паставіць даў ветру ён загад.

На досвітку - світанні заранак яснавы
Распасцірае крылы па ўлонню ўсёй зямлі,

Уcxoд асвечан ззяннем, пылае, зіхаціць,
Світальны золак - ранне пад ветразем ляціць.

Над роднаю старонкаю, над садом, над хмызом ,
Сонцаварот адвечны бурштын праліў дажджом...

Зноў аднавіўся ранак - крыніц сцюдзеных гай,
1 неба па-бацькоўску багаслаўляе край.