Я ў карагодзе згубленых дзён,
Дзе людзі, нібы тыя пачвары.
Не памятаю нечых імён,
Не памятаю некалькі твараў.
Я страціў здольнасць лётаць скрозь дах,
Адлюстраваннем быць і паветрам,
і адчуваю жудасны страх
У даўжыню памерацца з метрам.
і гэта ўсё сумотна, сябрук,
Як быццам побач край, а за краем
імклівы час выслізгвае з рук
і неўзабаве мы паміраем.
07.09.2012