Сваркі ды звадкі
псуюць нам жыцьцё,
Як надакучыла
гэта усё…
Ранкам туманным
сяду ў цягнік:
Дзе ты,
загадкавы той мацярык?
Станцыя Радасьці,
Шчасьця,
Каханьня —
Бедаў і гора
няма там нізваньня.
Льецца зь нябёсаў там
дзіўны струмень,
Божае ласкі
чароўны прамень.
Хадою павольнай
пайду па расе,
Спынюся
ў нейтральнай якойсь паласе,
Зірну я спаволі назад,
скуль прыйшоў —
Там строгія постаці
ўмерлых дзядоў.
Са скрухай, дакорам
іх вочы глядзяць,
Што ўнукі
ня ўмеюць жыцьцё шанаваць…
…Сваркі ды звадкі
псуюць нам жыцьцё,
Як надакучыла
гэта усё.
Ранкам туманным
сяду ў цягнік:
Дзе ты,
загадкавы той мацярык?
Станцыя Радасьці,
Шчасьця,
Каханьня —
Бедаў і гора
няма там нізваньня…