Тая вёсачка за лесам
Ледзь знаёмай мне была.
Папрасіў вады.
Бабуся
Малака мне наліла.
Зкуль я, чый я – запытала
І ўздыхнула:
– Вось бяда:
Ўжо зусім нямоглай стала,
А кароўку грэх прадаць.
Сенаваць не едуць дзеці.
Ды на край зямлі зусім
Іх занёс аднойчы вецер,
Што дабрацца цяжка ім.
А адзін – памёр. Вось гора.
Той бы, пэўна, памагаў…
Падкаціў камяк пад горла, –
Малаком я ледзь прагнаў.