(прысвячаецца С.А. Сацэвічу)
Цяжка думаць, што мова дзядоў
Адгучала навекі тут.
Памірае пад звон ланцугоў
У курчэнні ад доўгіх пакут.
Адракліся яе ты і я
(Крывадушша не мае рады!).
Памірае народу дзіця
Пад залівісты смех гапаты.
• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
Сум агорне душы пустату.
Слёзы болю цякуць па шчацэ.
Якім словам апець мне бяду,
Што ад страты так сэрца пячэ?!!