Знаю, што лёс ужо не перайначыць...
Знаю: дарэмна. Але ўсё адно...
Я еду сюды, каб ізноўку пабачыць
Тваё, ў бягоніях жоўтых, вакно.
Ты недзе далёка - з другім і каханым.
Ці некаханым - таго не відно.
А мне пажыцьцёвай балючаю ранай
Пакінула ў горадзе гэтым вакно.
Кахаліся моцна. І моцна кахалі.
Нашто пасварылісь?
Дакоры - нашто?
Каханьне сваё так навек пахавалі -
Божы Дар мы зглумілі, як сад,- ні за што.
Ёсьць жонка ў мяне і любімыя дзеці.
Я жонку кахаю. Цябе ж - не забыць.
Вось так маё сэрца і ўзімку, і ў леце
Па першым каханьні баліць і шчыміць.
Каб меў я тады гэты, сёньняшні, розум,
Заміж сварак цябе я спачатку б абняў.
Спакойна б рашылі будзённую прозу.
Я пялёсткамі б руж наша ложа услаў.
Знаю, што лёс ужо не перайначыць...
Знаю: дарэмна. Але ўсё адно...
Вось прыехаў сюды.
А мне сьвеціць і плача
Тваё, у бягоніях жоўтых, вакно...
2007