У процьме фіёрдаў, дзе вострыя скалы
Прадказваюць суднам пагібельны ўдар,
Стваралі легенду суровыя скальды
Пра мёд, што запальвае песенны дар.
Скараліся мёду і мора, і камень...
I карлікам-гномам у склепах зямлі
Ён быў за атруту; адно веліканы
Той ежаю ўсмак ласавацца маглі.
I гномаў знішчала вар’яцкая смага,
Калі стрымгалоў апраналі крылы
Да свежага ветру сугучная сага,
I руны, падобныя джалу стралы.
Над цёмнай зямлею ўскіпелі вулканы,
Ляднік у таемныя нетры пранік –
I ў вечную памяць сышлі веліканы,
I канулі карлікі ў казкі пра іх.
А волатаў мёд, чарадзейная ежа,
Такі ж трапяткі і няўлоўны, як дым,
Застаўся паэтам, тубыльцам сумежжа
Паміж паднябессем і светам зямным.