Закаўказскай залевы сырая струна,
Прыбярэжнага ветру імпэты –
Вось ён, пахмурны край Залатога руна,
Малярыйнае царства Ээта.
Як пустэльна на схілах скалістай грады,
Толькі хвалі буяняць шалёна.
Папацёмку растуць чараты ля вады
I скрыгочуць, як зубы дракона.
Абязлюдзеў абшар, арганаўты сышлі,
Прамінулі стагоддзі маўкліва –
Толькі холадам дзьме ад астылай зямлі,
Толькі вільгаццю цягне з заліва.
Толькі бежанкі-сосны ўздымаюць галлё,
Толькі трэскі ўтыкаюцца ў бераг,
Каб няспынна трывожыць бяссонне тваё,
Каб прымусам забыць аб намерах.
Мы паданне здзяйснялі, напэўна, дарма.
Нам і так не пад сілу надзеі:
Не пільнуй, за плячыма калі ўжо няма
Ні «Арго», ні руна, ні Медэі.