Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Ваўчыная малітва

Сярэдняя: 4.4 (19 галасоў)

У царкве ваўчынай воўк біўся вобземлю,
Скураной дудою выў, плакаў кобзамі.
З абразамі воўк дзяліўся абразамі,
Горкай доляю сваёй – з багамазамі.

– Ах, якім я выступаў важным гогалем,
Як пад вывернутым дубам у логаве
Ашчанілася ваўчыха шчанятамі,
Даўгалыгімі маймі, даўгапятымі!

Выскаляўся воўк ікламі шырокімі,
Што раслі яго ваўчкі сінявокімі,
Што раслі яны з бялюткімі лапамі
Што з сабакамі людскімі балакалі.

– Ці не мясам я карміў іх з матуляю,
Альбо вывадак не быў іх атулены?
Дык чаго ж павырасталі калекамі,
Што звязаліся яны з чалавекамі?

Воўк іклы свае паказваў кінжальныя,
Воўк валяўся перад божанькам з жальбамі,
Як зляцела благавешчанне птушкаю,
Як ён жэр дзятву, і кроў бегла юшкаю.

Воўчы бог яму з нябёс усміхаецца:
– Ты не вый, айцец! Цяпер позна каяцца.
Дзеці выраслі з душой пакалечанай?
Трэба іх было карміць чалавечынай!