За лясамі спрадвечных змаганьняў,
На палёх панямонскіх, падзьвінскіх
Было бачна, як цемнаю хваляй
На зямлю бялУ ймкнуцца чужынцы.
Загалосіў ўжо певень загучна,
У нябёсах сыйшліся праменьні
Ды чырвонам зямлі дакрануўся
Крыж бялземскі, з'явіўся на небе.
А ў адным з гарадоў тых праслаўных
'Дзін мясцовы каваль пачаў працу -
Для братоў сваех баўтаславянаў
Вучыць сына баёў не цурацца.
Верас быў яго дзецем адзіным
Сьветлым воласьсем, шэрма вачыма
Згадваў ковалю ён тую дзяўчыну,
Што дзіцё гэта ў сьвет запрасіла.
Людзі мірна жывуць ды працуюць тут,
Мілагучна сьпяваюцца сьпевы.
А на Ўсходзе вайну паміжлюдную
ВястуЮць, пра яку складацьмуць лягэнды.
Вецер будзіць свым рога гучаньнем,
Ўсе на коняў сьпяшаюцца ўсесьці.
Маскалёў войска нам пагражае -
Не дамо ім ход ў нашыя землі.
Бо спрадвеку тут маецца звычай -
Наганяюць свых ворагаў вершню
Ды нібы вытанчонаю рысяй
У Пагоню рыцары бегнуць.
Ну а Верасу бацька-каваль даў
Зброю даўнюю, меч лепшы свой
Ды маліцьбаю й парай парадаў
Ён справодзіў сынА свайго ў бой.
Ды павёў там іх гэтман Астроскі
У вялікую бітву пад Воршай
Гэтак славіцьмуць наўт праз стагоддзі
Поруш велічных крЫвіцкіх продкаў.
А між тым распаляецца бойка,
Зноў адкінуў ліцьвін маскаля
Ды з Смаленску выйшаўшы войскам
Ўзялі Крычаў, Дуброўку й Мсьціслаў
А чакае тым часам на Вераса
У глыбінцы самотны каваль
Ды зь бясьпекі заходняга берага
Сочыць ён, як цягне сонца ўдаль.
"Ты выбач, 'ж я зброі ня выкаваў лепшай ..."
Сам на могілкі жонкі прыйшоў.
Мяне сустрэне, як час надыйдзе і
Ты, каханая, і сын наш - герой.