– Ну, што, Транята! – выдыхнуў Міндоўг,
I знік спалох з яго вачэй увішных,
Бо для яго бліжэйшым быў за іншых,
Той, хто згадзіўся выканаць свай доўг.
– Ну, што, Транята! – зноўку нараспеў
Ён вымавіў, каб быць пераканаўчым
I зразуметым так, а не іначай.
I гэта быў загад, а не сумнеў.
– Пара трыумфаў скончылася. Час
Наблізіўся ганебнага бунтарства.
Таму, з нагоды ўмацавання Княства,
Хай рокаш пачынаецца ад нас.
Манарха прызначэнне ля стырна
Не ў тым, што ён валодае дзяржавай
Ці радуецца ласцы саладжавай,
Пакуль не напаткаў Карачуна.
Iмперыі вялікай хараство
Не зводзіцца да слушнасці падзеям.
Ты, падпарадкаваўшыся ідэям,
Па сконе абярнешся ў бажаство.
Мы зберажом у велічы закон.
Забойства для Радзімы – не злачынна.
Я зараз пераходжу руб Айчыны,
Як Цэзар пераходзіў Рубікон.
Ну, што, Транята, скажам наўздагад:
Прадажніцтва запомніцца надоўга!
Я разумею: выкананне доўга
Страшней за смерць. Але такі загад!
Ён асвяціў паходняй твары іх –
Таварышаў, што з ім стаялі побач.
Чытаў літанне ўсхваляваны пробашч,
Вятрыска засаромлены прыціх.
– Ты ўсадзіш меч у спіну, Таўцівіл,
А ты, Даўмонт з навостраным кінжалам,
Па горле паласнеш змяіным джалам,
Як аспід, што ахвяру палюбіў.
Ён расхінуў кунтушнае шаўро
I сцебануў іх голасам узнятым:
– Не валаводзь! Кідай дрыжаць, Транята!
Давай, пляменнік, цэлься пад рабро!