З сям’ёю наведаўшы родны своў кут,
Аблашчаны мілаю Віліяй тут,
Сцяжынай праз лес
На прызначаны час
Ў мясцовы храм кнігі – духоўны ачаг,
Запрошаны, я на сустрэчу спяшыў
Да тых, каму вершы мае да душы.
Маленькі сынок мой заснуў на руках, -
З ім так забаўлялася нянькай рака!
Як раптам убачылі: дрэвы ляжаць
На нашай дарозе, і шмат іх, на жаль.
Калісь ураган тут, відаць, вар’яцеў –
Усё лесу войска пакласці хацеў.
І мы падаліся наперад далей.
Хоць змора лягла нам на плечы,
але
Трымаліся стойка старэйшы мой сын
І жонка мая, -
Я ўсміхаўся ў вусы...
Не так і на мала спазніліся, –
дзе
Чакала нас столькі прыемных людзей...
...Так многа гадоў да свайго чытача
Я ўпарта ішоў праз завалы падчас...