ЗМЯРКАННЕ
Прысмерак вечаровы сціхотна кладзецца
на спавітыя задуменнем абшары.
Сонца — маці майго адзінокага сэрца —
на захадзе спеліць пажары.
Мары людскія знаходзяцца дзесьці
там, дзе гуртуюцца шчыльна
бялёсыя, пульхныя неба дзеці —
ссамотнелыя аблачыны.
Гарлачыкам развінецца здзіўленне,
калі з самай высокай званіцы,
асляпіўшы абсяг на імгненне,
нібы вогненны боль навальніцы,
бог святла долу зрынецца ніцма.
...На захадзе далягляд ільсніцца.