1.
Сачыла Калхіда калядныя зоры
Вачыма галодных каменных адтулін.
Нібыта цыклопы ў пярэстай прасторы
З дазволу суворага часу паснулі.

Бадзяцца па зорным чужым лабірынце
Мой стомлены дух нечакана паехаў
Туды, дзе мацней арыяднавай ніці,
Камення нязрушнага зычнае рэха,
Дзе вецер салоны бядзе спачувае,
Зямля пад нагамі паэта спявае:
“Каб музыка сэрца твайго не умёрла,
Крычы, не шкадуючы хворае горла…”

І — крыкнуў,
Шалёная воўчая зграя
Жахлівыя іклы свае агаляе…

2.
Крышыцца грыфель, трывае папера,
Крычма крычыць у паэта душа.
Муза-пакутніца моўчкі сыйшла
Каб нарадзіцца у новую эру;
Чуеш, як гучна вібруе струна, –
Гэта ад сну ачуняла яна.

3.
І зноў у срэбры год знікае,
Нібы ў трызненні прамаўляе:
“Краіна, дзе крычыць каменне —
Арменія, Арменія…”

Негледзячы нават на тое, што сёння нязменна нядзеля, —
Сакавіцкая раніца ў Менску пачынаецца ў сем гадзін.
Снегу яшчэ не расталага перапэцканая кудзеля,
І аблокаў над галавою бела-блакітны язмін.

Жанчына ужо ва ўзросце, які ў нас завецца ”далёка за”,
Мые павольна ў вітрыне крамы заледзянелае шкло.
Ёй добра вядома, чаго нам чакаць у засмужаным заўтра,
І таксама выдатна вядома, што яно ужо надышло.

Заўсёды знаходзіцца ў рамках і рабіць усё як належыць,
Каб аднойчы ўранку з атрутнаю роспаччу зразумець,
Што сябе ўсё жыццё пазбаўляў аднаго — адчування бязмежжа,
Бязмежжа быцця, з якога не выцягне смерць.