Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

купалле

Яшчэ не ацэнена

Ах, якая над Гайнай купальская ноч!
Самы раз бы шукаць кветку-папараць,
Самы раз уплятаць летуценьні ў вянок,
Самы раз белы корань выкапываць!

Ды ні гуку над Гайнай – пад цёмным шатром.
Толькі зоркі – як вочкі Купаліны.
Дзе ж вы, хлопцы, дзяўчаты? Чаму за сялом,
Над ракою, агні не запалены?

Раскладайце, паліце Купальля агні!
Не затым, каб ускрэсла мінуўшчына,
А каб лепей убачыць наступныя дні,
Да вытокаў душой дакрануўшыся...

Раскладайце агні – хай плывуць па рацэ,
Можа, ў зыркім сьвятле іх вы ўгледзіце
Постаць Янкі Купалы зь кійком у руцэ —
Запрасіце яго прысуседзіцца!

Ён вас, пэўна, папросіць «Каліну» сьпяваць
I, напэўна, ад сьлёз не стрымаецца,
Скажа: «Ах жа, якое купальлейка ў вас!
Ах, якую вы спадчыну маеце!..»



Яшчэ не ацэнена

Зноў прыйшла і у хмельныя травы упала.
І маўклівым туманам панікла ў журбе.
Маладая, як колісь загадка, Купала,
Што праз тысячы год сёння сніцца табе?

Мо ў дыханні тваім – нашых продкаў вяртанне,
Што трывожнай зямлі сагравае спакой?
Можа, хмельная смага зямнога кахання
Засцілае няўтольную душу смугой?
У купальскае ночы – бяздонныя вочы.
Заварожаць паглядам у соннай смузе.
І гараць у цішы агнём лёгкім, прарочым
Свечкамі зоркі на цёплай вадзе.
А з дзявочай рукі, нібы з самага сэрца,
Пачуўшы ўначы прызначэнне сваё,
Вянок утрапёна на водмель сарвецца –
І скажа Купала, дзе шчасце маё.
Няўмольная Лада са мной засмуткуе.
Бо знае прароцтвы ў сваёй варажбе:
На Купалле мой любы заручыць другую –
Мой вянок утапіўся ў купальскай журбе.



Яшчэ не ацэнена

Дай, дзяўчо, далоньку
Хлопцу маладому,
То Іван Купала
Кліча цябе з дому.

Марамі вяночкі
Паплывуць па Шчары,
Зацвіце зноў кветка
У лясным гушчары.

Таямніча сцежка
Вас абодвух маніць,
А у лесе водар
Галаву дурманіць.

Шчасце адшукайце
З тою чырвань-кветкай.
На вяселлі вашым
Месяц будзе сведкай.



Сярэдняя: 4.3 (6 галасоў)

У купальскую ноч
над прасторамi вод
цалавалiся явар з калiнаю.
Як драмалi палi,
засынаў небасвод, -
я спаткаўся з чароўнай дзяўчынаю...
 
Як драмалі палі,
а ў палях ды туман,
ой, туман-малачай серабрысты
жыта рунь паліваў
і кудзеліў твой стан, -
мы ступалі далінай імглістай.
 
А ў даліне ў цішы
чырвань-кветкі цвілі,
ты вяночкі пляла прамяністыя.
Залаціўся агнём
золак ранні ўдалі,
як мінулі даліну імглістую.
 
І пайшлі,
             і пайшлі
мы на вольны прасцяг,
у прасторы палёў сінявокія.
Толькі спевы дзяўчат,
ой, ды спевы жыцця
усплывалі
                далёка,
                          далёка…
 
Не развесісты гай
гаманіў пад гарой,
не зязюля ў гаі кукавала, -
у купальскую ноч
пры спатканні з табой
ты аб шчасці з запалам спявала.