Мы чакалі палякаў-братоў
Ратавацца з няволі маскоўскай
Ды прыйшлі да нас заняпад
І здрада шляхты літоўскай

Кацярына зірнула на нас
Мы чакалі сяброў з усходу
А замест братняй ласкі
Атрымалі прыгон і нязгоду

Вось і гвардыя ў Вільню зайшла
Мы чакалі ласкі з Парыжа
Ні кавалку ўласнай зямлі –
Атрымалі толькі крыжы

Мы чакалі ад кайзера-бацькі
Што падорыць нам-незалежнасць
Ды ў Брэсце вырашылі без нас
І загінуў праменьчык надзеі

Вось і ў Слуцк зазірнуў лістапад
І мы зноў чакалі палякаў
Ды замест балахоўцаў і зброі
Атрымалі змову Антанты

Ад чырвоных чакалі зямлі
А замест атрымалі калгасы
Усіх нязгодных этапам у Сібір
Там усе агеньчыкі згаслі

На дзялянках у паўночных лясах
І між мурамі Амерыканкі
Мы чакалі нямецкіх арлоў,
Як юнак чакае каханку.
Ды каханцы хлапчук не патрэбен –
Скарысталася толькі целам.

Вось і немцы на захад сышлі
Мы чакалі навін з Вашынгтона
Ды загінула Родзькава войска
У чэшскіх лясах і палескіх балотах

І зямлю мы сваю здабылі
Прэзідэнта абралі з народа
Зноў чагосьці чакалі – і раптам
Апынуліся ў аўтазаках

Вось і сонейка хутка загляне
І турэмныя муры пахіснуць
Мы ўжо не чакаем – ідзем.
Ганаровым шляхам літвінскім.

Ягору Марціновічу

На мураўёўскай шыбеніцы на віленскім шляху
Вісеў паўстанец-каліновец, схіліўшы галаву.
Суворымі вачыма глядзеў ён смерці ў твар:
Даў яму агеньчык Яська-гаспадар.

Не ведаў усё тутэйшы, як сябе назваць,
Пакуль не прачытаў адну газету з Вільні,
Што простым, родным словам
Падняла нас з магілы.

Казалі, памяркоўныя –
Дык не, паўсталі ўзброеныя,
І случакі-паўстанцы рушылі ў свой бой,
Бо не зламалі праўду чырвоныя дакрэты.

І як ні піравалі тройкі,
Той голас усё ж да нас дайшоў,
Скрозь Салаўкі, Амерыканку,
Жах гэпэушных кіпцюроў.

Прайшлі гады – зноў літвінаў
Абудзіла толькі слова.
Жах Курапатаў узяў прабіўся
Праз вір хлусні і таямніцаў.

Цяпер хапае паляўнічых
На нашы думкі і ідэі.
Дручкамі выбіваюць згоду,
Судамі нішчаць усе надзеі.

Усё ж ёсць у нас адзін агеньчык –
І ім яго не патапіць.
Стрэлы знішчаюць толькі целы,
А слова куляй не забіць.