На лапах трох скакаў сабака
З такой пакутай на вачах...
Слёз не было, а позірк плакаў.
Не білі больш, а ён крычаў.
Ён прыпыняўся, азіраўся,
Залашчваў і залізваў боль.
І лапа зноўку валаклася
І валакла боль за сабой.
Яна вісела, як пытальнік...
Двухногія не раз, не два
Услед глядзелі спачувальна,
А ім - трохлапы спачуваў...
Не скардзіўся ён Чалавеку,
Ды чулі ўсе ягоны ўздых:
Якім патрэбна быць калекам,
Каб пакалечыць так другіх.
І аб'ядноўвала ўсіх гора.
Хаця ўсе розныя... Хаця
У кожнага свая апора,
Калі пакуты боль працяў.
Верш з зборніка паэзіі "Прычасце" (2000)