Толькі дзве ночы… І толькі
гэтыя вочы
Мяняюць усё,
Да чаго розум так
напружана крочыць…
“Не збочыць…”, - чую
голас сэрца свайго…
Зрабіць выгляд, што ўсё
гэта толькі мне сніцца?...
Прачнуцца назаўтра і на
сон той забыцца?...
Не…
Прабач, але так
памыліцца
Больш не змагу, як было
да цябе.
Толькі дотык рукі, толькі
цёплы абдымак…
Мне скажуць пра тое, аб
чым гаварылі
Твае вочы ў ночы,
І твой позірк дзявочы,
Якім удалося пакінуць на
сэрцы адбітак…
За вакном абуджаецца
нямое світанне,
Убачыць яго не меў і
жадання,
Бо ведаў адно: з першым
праменнем
Пацягне на дно замест
сэрца каменне,
І страчу ўсё, чаго нават не
меў я…
Іду ў царцву, малюся да
Бога,
Каб дзве вузкія сцежкі
сталі адною дарогай,
Каб знаёмы матыў не
забыцца ніколі,
Як гімн успамінам,
успамінам пра Олю!