Жывем у лесе мы паўгода.
Звяроў мы знаем амаль усіх.
І з імі весела гуляем,
Ды нават трошкі выпіваем.
З лісою п’ём заўсёды піва –
Яна прыносіць нам паўліна.
З мядзьведзем п’ем тэкілу-лёд–
Прыносіць нам салодкі мёд
А з зайцам п’ём мы каньячок –
Прыносіць моркву, бурачок.
Прыносіць воўк нам барана,
Даю яму я кабана,
Бо воўк зусім не п’е –
Не тое, што ўсе.
Вось так мы весела жывём,
Ядзім паўліна, мёдзік п’ём,
Грызем і моркву, і капусту,
Сябруем з тымі, хто па-густу.

Асабліва гэта лета, ты не забудзеш ніколі.
Будзеш доўга ўспамінаць вечарамі,
Як запісваў песьні ад цётачак на полі.

Бо ты, як будучы філёляг,
Альбо філолаг (так пазначана ў слоўніках
Пад грыфам “рэкамендавана Міністэрствам адукацыі”),

Паедзеш праходзіць фальклёрную практыку
На тыдні два дзесьці за Менскам,
Дзе да людзей не даходзіць аніякай інфармацыі.

Ты пачуеш шмат чаго дзіўнага,
Цікавага і месцамі нават
Дурнога,

Але ніякай крыўды на іншых –
Як той казаў:
”Ня мы такія – жыцьцё такое.”

Вось ты прыехаў.
Бабка Агапа табе можа прапанаваць самагонку,
Але ты не згаджайся адразу –

Ведай: сьляды ад самагонкі бачны і звонку.
Далей паслухаеш казку, баба Паўліна дадасьць:
“Каб спалася ноччу добра…”

Сюжэт такі ж, як і ў Яна Баршчэўскага -
І ад гэтага становіцца яшчэ больш самотна.
На наступны дзень пасьля сьняданку,

Ты запытаесься :”Мо прасьпяваеце што?”
Бабка Агапа з задавальненьнем сьпяваць пачынае
А ты не пасьпаваеш запісваць усё .

За гэтыя некалькі дзён табе стане вядома:
Чым жылі на гэтай зямлі з года ў год,
Якую філязофію мелі і маюць –

Адказы на пытаньне дае сам народ…
Так праімчаць дні лета,
Галоўнае, каб не запамятаваў:

Навошта прыехаў сюды,
Бо ў штодзённых шуканьнях “нешта фальклёрнага”
Ня цяжка згубіць галавы.

Якім бы не было тваё лета - усё ж не сумуй па ім:
Памятай, што поры года складаюцца
Яшчэ з восеняў, веснаў і зім…