…але аднойчы выходзіць на бераг язь
з срэбнай усмешкай
і кажа табе
“вітаю!”
Н. Кудасава
Бывае з кожным: каторую ноч не спіш…
Хто свае крыўды раскладвае па палічках,
а хто, адзіноце бяссоннем сплаціўшы чынш,
язёў касякі бясконца можа падлічваць.
Куды ж ад смутку – весці карову ў бор?
Ці ў збожжа схавацца, вырыўшы там укрыцце?
А мо да ракі, дзе хатку будуе бабёр,
і прасядзець там усе свае колькі жыццяў?
З такімі думкамі цяжка зусім улетку.
Ды й лета так сабе: вятры, дажджы, навальніцы…
Мо з гэтай халеры прынесла сюды паэтку,
каб рухам бясконцым студзёнай вады натхніцца?
Ды неўзабаве нешта вобземлю бразь!
З віроў, прахалод і плыняў рыбіна дома
на бераг скочыў надта ж вялікі язь –
таксама паэт, як потым стала вядома.
Усмешка - срэбная, вочы - два вугалькі,
як кіне позірк – быццам з нябёсаў знічка.
А вы адчулі, што адбываецца ля ракі
двух галасоў таемная пераклічка?
Глядзіць на паэтку, з усмешкай яе вітае
язь, быццам будуе міжвідавыя стасункі.
Куды завядзе ён, нібыта лесвіца завітая,
лёс наш, здольны на здрады і падарункі?
А язь да паэткі імкнуўся і так і сяк.
Яна ж прымервала ў думках – наколькі доўгі,
справа ў тым, што паэтка – яшчэ і рыбак,
ды язю гэта было нажаль невядома.
Яму бы плаваць, занятак гэты прыдатны
для язя болей, чым аб паэтках зямных трызненне…
…Пад плаўніком ля сэрца потым знайшлі нататнік
з нізкаю вершаў пра мімалётнасць імгнення.
08.07.2020