Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Юлія Вяршыла

Сярэдняя: 2.5 (8 галасоў)

мім крычаў аднымі вачамі.
мім крычаў у невыносным
нямым адчаі.
і ля скроні на белым твары
білася птушкай
малая жылка ў шаленстве вар’ята.
ў глыбіне шэрых зрэнак
адна за адной
паміралі мары
і праходзілі роты салдатаў
несусьветнай вайны.
а яны – усе яны,
у зале, у цемры, у разгубленасьці
плакалі ўголас
ад сухіх вачэй міма,
бы засланых дымам
няскончаных рэвалюцый
і чарніламі непадпісаных рэзалюцый
аб межах
дзьвюх краін.
сотні прамарнаваных чалавечых гадзін
жылі ў гэтых вачах,
у кісьцях ускінутых рук –
мім крычаў у сонны брук,
у лянівыя хмарачосы
якія так і не дасягнулі
ні нябёсаў,
ні Бога.

27.07.11



Сярэдняя: 2.8 (8 галасоў)

Над намі лётаюць самалёты.
А мары ціха крадуць рэальнасьць.
Зьбегчы і зькнуць. Забіць на сталасьць.
Крануць паветра шчасьлівым ротам.

Над намі лётаюць самалёты.
Зрываюць башню, як тэрарысты.
І я хачу маляваць на плоце
Пра “people=shіt” і адсутнасьць выйсьця.

…Над намі лётаюць самалёты.
Начное неба дражняць агнямі.
А дзесьці там, за нябачным дротам,
Зулусы мараць пра Фудзіяму.

Над імі лётаюць самалёты.