Ня маючы сьвятога больш
На той зямлі, што пакідае
Ўспаміны. Кшталту стары Цмок
Да сабе землі ў дар прымае.
Лагодны Вецер з дальніх гор
Ніколі не пытаў дазволу,
Каб зноў прайсьці свой доўгі шлях
І адрачыся старога болю.
Рашуча Цмок прымае ўсіх,
Хто на вячэру не зьбіраўся.
Маўкліва гледзячы, як мніх,
Што душой д'ябалу аддаўся.
І Вецер стогне, рыхтык прагне
Знайсьці крыніцу у аблоках.
А ля яе застыг Анёл,
Што лічыць мытню у адсотках.
Калі прыйшлі ўсе на вячэру
І Цмока сьвята пачалі,
Зрабіўся сьвет, як зьвер палонны,
Якога шчыра прынялі.
І распачаў Анёл прамову,
Пра то, што рухае сусьвет,
І раптам хутка азірнуўся -
Застыў у паветры Ветра сьлед
Адкрыўшы браму, Цмок чакае
Галоўнага з сваіх гасьцей
Й нэрвова рукі пацірае,
Чакае зьвестак ад людзей.
Ўваходзіць Вецер у браму Цмока,
Пытае пана з пагардой:
"Ці ведаеш мае прыгоды
Пад пільнаю тваёй рукой".
З адказам Цмок паклікаў зьвераў,
Каб госьця адвялі ў пакой,
Паклалі там прад ім вячэру,
Й пакінулі на рок-другой.
Няма больш ветра на зямлі
І не патрэбна яму быць.
Ісці за добрым спадаром
Жадаў ня той, хто хоча жыць.
А Цмок, пакінуўшы журбу,
Прыйшоў да капальні й спытаў:
"Каго наступным дасі мне
А то ўсіх злы рок спаткаў.."