(маёй бабулі)
Залатыя гады тваёй вечнасці,
Дзевяноста іх зараз, як сноў.
У горы іх праўдзе і існасці,
Ты жыла ў краіне рабоў.
Працавала…жыццё ж не песціла
Ні цябе, ні радзіну тваю.
І глядзела, як маці хрэсціцца,
За вялікую вашу сям’ю.
Дзевяноста іх…цяжкіх, як каменне…
Што ў маленстве па полі збірала.
А ў краі нашым войны, здарэнні,
Родных смерць усё часцей забірала.
Ты жыла. Бо так трэба табе.
Ты ж сястрычак, братоў падымала…
У слязах, з мазалямі ў руцэ,
Ты ім штосьці над ложкам спявала.
Голад люты…цяжкі да стамлення,
Усё ж на працу ў калхоз ты ішла…
І касіла, арала з сумленнем
За пшаніцы крыху, ці аўса…
Гэта ўсё ты нагадвала часта,
Памяць чыстая, быццам рака.
Не магла ж ты багаццем пахвастаць,
А жыццём, што насіла ў руках.
Гадавала малога ж мяне,
Клала спаць і спявала пяшчотна,
Калыхала…і чуў я ў сне,
Як бывае ўздыхаеш самотна.
А цяпер, калі я ад’язджаю,
Ты кульгаеш праводзіць мяне…
Гэта я кожны раз успамінаю,
Калі голас твой ціха заве.