Мне абеліск - валун, на ім насечкі - словы. Крычу, як кот-баюн: "Любіце ж нашу мову!"
Сумны верасень, кастрычнік сумны, лістапад здзівіў мяне фарбамі... Мне здаецца, што хтосьці разумны, раскідаўся па свеце марамі...
З усмешкай на вуснах, блакітныя вочы, крыштальны голас, фарбуе наабум... Гэта руды, залаціста-сіні, чырвоны, зялены- восеньскі сум.
Аджылі свой век: ліпы, клены, чалавек... Адгалекалі ўсе птушкі у небе клін скруціўся стружкай.
Я глядзеў у неба тонкае кліну птушак услед. Забіралі штосьці цеплае: лета, колер, свет.