Чамусьцi, Lazzaro, вы прагна жадаяце перахрысцiць мяне ў нейкую аптымiстычную веру. Я са шмат якiмi вашымi заўвагамi згодны, але толькi не з той, што "Вечна юную птушку-душу
Ўскіну ў неба — ў крыніцу жыцця". Гэтага анiколi не будзе. Здыхаць мы ўсе будзьма ў гноi, крывi, ванiтах, непазбыўным жаху i самоце.
Глеб! Дабра напісана, але
Глеб!
Дабра напісана, але адчуванне такое, што не хапае яшчэ аднаго слупочка.))
Lazzaro
Перавёўшы паўвека ў
Перавёўшы паўвека ў пасіў:
Дваццаць два, трыццаць тры, сорак пяць,
Я да дзірак юнацтва знасіў,
Ды шкада яго з цела здымаць.
Кожны гузік тужэй зашпілю
І з надзеяй падумаю, што
Патапчу яшчэ трохі зямлю
Ў спарахнелым сваім паліто.
А да рыззя яго данашу,
Адшукаю інакшы працяг:
Вечна юную птушку-душу
Ўскіну ў неба — ў крыніцу жыцця.
Lazzaro
Чамусьцi, Lazzaro, вы прагна
Чамусьцi, Lazzaro, вы прагна жадаяце перахрысцiць мяне ў нейкую аптымiстычную веру. Я са шмат якiмi вашымi заўвагамi згодны, але толькi не з той, што "Вечна юную птушку-душу
Ўскіну ў неба — ў крыніцу жыцця". Гэтага анiколi не будзе. Здыхаць мы ўсе будзьма ў гноi, крывi, ванiтах, непазбыўным жаху i самоце.
Гэта ваш жыццёвы досвед. А ў
Гэта ваш жыццёвы досвед. А ў мяне як атрымалася, так атрымалася.