Няўжо мы іншыя якія?
Няўжо ў нас рукі не такія?
Ці мы не ўмеем будаваць?
Не навучыліся пісаць?
Апошні сорам загубілі,
Дзяцей бы хоць абаранілі,
Ад той мярзотнае навалы,
Што “брат старыйшы” разудала
Нам дорыць шчодраю рукою,
Нібы атрутнага напою.
“Старэйшы брат” нас прыгравае,
А ў сваю міску не пускае,
Бо хто ж дапусціць за стол сесьці
З “жывелай хатняй” з міскі есьці?!
Мы ж для яго — нібы жывёла —
Молодшы брацік — розум квёлы.
Далі глытнуць Свабоды, Волі,
І зноў у кайданы — усё, даволі!
І мы пакорна зноў за краты,
І на шыбеніцы рабяты
Стаяць імклівай чарадою,
І кат услужлівай рукою
Пятлю патужай заціскае,
— Навошта вам Свабода тая?
Працуйце ціха, вырабляйце,
Рабоў нам новых нараджайце.
“Брат” ганарыца друкарамі,
І дойлідствам, і мастакамі,
Усе гісторыю шануюць
І “брат” па-своему малюе...
І мы забыліся на краты,
Як нішчыў нас “браток” заўзята,
Як выразалі нас і білі,
Дзяцей малых у агні палілі!
А мы яго за гэта любім,
Шануем, помнікі мацуем?!
Няўжо ў нас розум адабралі?
Ці не туды накіравалі?
Ці сонным зеллем апаілі?
Ці разам гонар мы згубілі?
Пытаюсь я ва ўсяго света:
— Што вы адкажаце на гэта?!
няблага
няблага