Пара дажджоў ужо прайшла,
То ў небе сінь, то просінь,
А ў садзе вішня расцвіла,
Хоць на двары і восень.
Такая ў свеце прыгажосць -
Магла і памыліцца.
Ці ж вінавата маладосць,
Калі вам радасць сніцца?
Стаіць прыгожая яна,
Нявеста - глянуць люба,
А крыху воддаль ад акна
З агніста-рыжым чубам
У промнях сонца гожы клён
Спыніўся каля плота.
Мо для яе адзінай ён
Прыбраўся ў пазалоту.
Клін жураўліны, вышыня
І сум і боль растання...
Усё ў гэтым свеце мітусня
Апроч кахання.